Տարօրինակ սպասում

… Ահա նորից գրում եմ քեզ` փորձելով ժպտալ իմ տարօրինակ սպասման մեջ: Դրսում ձյունն է աղմկում կամակոր աղջնակի թաքուն հայացքներով, նույն սենյակում եմ, գիշե՜ր է, ուրեմն միասին ենք` ես և իմ Կարոտը` Դո՜ւ… Ժպտալուս համար ինձ օգնում է նաև երգիս անարձագանք ստվերը… Ա՜խ, նա այնքա՜ն նման է քեզ. ազատության զավակներ եք երկուսդ էլ, սահում եք լուսամուտիս երկայնքով, ապա մխրճվում գիշերային անհայտության մեջ, որից այն կողմ բացակայությունն է տիեզերական… ուրեմն պե՛տք է ժպտալ` գոնե գալիքի… լույսերը չեն նիրհում երբեք, իսկ դու գիտե՜ս երգել…, կա՛ դեռ պոեզիա…